Το ημερολόγιο έγραφε 19 Φλεβάρη 1997. Στο ΤΙΤΑΝΙΑ πραγματοποιούταν Ολομέλεια Προέδρων της ΔΟΕ. Ας δούμε τι είχε προηγηθεί.
Από τις αρχές του 1997 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη και υπουργό Παιδείας τον Γ. Αρσένη) το κλίμα στην εκπαίδευση είναι πολύ φορτισμένο. Η κυβέρνηση ανακοινώνει νέο μισθολόγιο με το οποίο επί της ουσίας αναμένεται μείωση των μισθών.
Αρχίζουν να ξεδιπλώνονται τα πρώτα «εκσυγχρονιστικά» μέτρα που προσαρμόζουν την εκπαίδευση στις επιταγές της Συνθήκης της Λισαβόνας και της Λευκής Βίβλου. Σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο, οι ηγέτες της Ε.Ε. θεωρούν ότι «πρέπει να τελειώσει η παραδοσιακή αντίληψη για σταθερή και μόνιμη εργασία, στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον». Με βάση αυτή τη θεώρηση εμφανίζονται οι έννοιες της απασχολησιμότητας και της δια βίου κατάρτισης, με ατομική ευθύνη του κάθε ατόμου, το οποίο οφείλει να αποκτά εκείνες τις δεξιότητες που θα το κάνουν ικανό να προσαρμόζεται στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο, δεν πρέπει να υπάρχει γενική αναφορά στη μόρφωση, αλλά στις δεξιότητες που αποκτώνται από το κάθε άτομο. Η μόρφωση παύει να θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ατομική υπόθεση. Δίνεται έμφαση στην έννοια της αριστείας και στη δημιουργία κέντρων αριστείας στα εκπαιδευτικά συστήματα. Με βάση αυτή την ακραία νεοφιλελεύθερη θεώρηση το 1998 προωθείται ο νόμος 2525 και η κατάργηση της επετηρίδας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον της οικονομικής υποβάθμισης των εκπαιδευτικών, των ελλείψεων υποδομών και της έλλειψης εκπαιδευτικών, αποφασίζεται από την ΟΛΜΕ η έναρξη απεργίας διαρκείας από τις 20 Ιανουαρίου 1997. Η ιστορική και μεγαλειώδης αυτή απεργία θα διαρκέσει 2 μήνες. Η κυβέρνηση και όλο το τότε συνδικαλιστικό κατεστημένο έκαναν τα πάντα για να την δυσφημίσουν, να την απομονώσουν και να την υποτάξουν.
Στη ΔΟΕ στην οποία εκείνη την περίοδο υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία της ΠΑΣΚ (6 στα 11 μέλη του Δ.Σ.) αποφασίζεται η συμμετοχή σε μια 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, αντί για τη συμπόρευση με την ΟΛΜΕ. Με το άκουσμα αυτής της απόφασης, η κατάσταση στους Συλλόγους εκπαιδευτικών εκρήγνυται. Το αίτημα για άμεση συμπόρευση με τους καθηγητές σε πανεκπαιδευτικό μέτωπο και απεργία διαρκείας οδηγεί σε ένα πρωτοφανή γύρο συνελεύσεων, στο διάστημα 20-25 Ιανουαρίου. Οι συνελεύσεις αυτές (ειδικά στην Αττική είναι οι μαζικότερες που έχουν γίνει ποτέ), ξεπερνώντας τα 500 άτομα στις συνελεύσεις των μεγαλύτερων Συλλόγων. Οι αποφάσεις είναι συντριπτικές υπέρ της άμεσης κήρυξης απεργίας διαρκείας και της εκλογής κεντρικής απεργιακής επιτροπής, όπως και στην ΟΛΜΕ.
Στις 25 Ιανουαρίου στο ξενοδοχείο Εσπέρια, η ΔΟΕ πραγματοποιεί Ολομέλεια Προέδρων, όπου με διάφορα κόλπα (διαφορετικές ημερομηνίες έναρξης της απεργίας διαρκείας, θεωρούνται και διαφορετικές προτάσεις κατά την ψηφοφορία) δεν λαμβάνεται απόφαση από το σώμα των Προέδρων. Έτσι η κυβερνητική πλειοψηφία στο Δ.Σ. της ΔΟΕ αποφασίζει τριήμερη απεργία για την… μεθεπόμενη εβδομάδα. Η απόφαση αυτή πυροδοτεί τη γενική κατακραυγή στους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και νέο γύρο μαζικότατων και πάλι γενικών συνελεύσεων, ενώ ήδη οι καθηγητές μπαίνουν στη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας. Κάτω από την συντριπτική πίεση των συνελεύσεων υποχρεώνεται η κυβερνητική πλειοψηφία της ΔΟΕ να ξανασυνεδριάσει και να αποφασίσει 5θήμερη απεργία από της 3 του Φλεβάρη, ενώ οι καθηγητές έμπαιναν ήδη, στην τρίτη εβδομάδα της απεργίας. Για τις 16 επόμενες ημέρες δημιουργείται μια πρωτοφανής πανεκπαιδευτική συσπείρωση από τα κάτω, την ίδια ώρα που τα κυβερνητικά συνδικαλιστικά στελέχη προσπαθούν να σπάσουν το πανεκπαιδευτικό μέτωπο (για πρώτη φορά μετά το 1962 απεργούσαν μαζί οι δύο κλάδοι της εκπαίδευσης), με κάθε τρόπο. Οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων συνεχίζουν με πρωτοφανή μαζικότητα να αποφασίζουν τη συνέχιση της απεργίας, οργανώνουν πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια (3/2, 5/2, 9/2, 10/2, 12/2, 13/2), στα οποία χιλιάδες εκπαιδευτικοί πολιορκούν το ΥΠΕΠΘ (τότε βρισκόταν στη Μητροπόλεως) και διαδηλώνουν στο κέντρο όλων των μεγάλων πόλεων. Η κυβέρνηση μπροστά σε αυτό τον ξεσηκωμό, από τη μια χρησιμοποιεί τη σπέκουλα και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, και από την άλλη πετάει στο τραπέζι την «αύξηση-ψίχουλα» των 3 πεντοχίλιαρων. Σε αυτή τη φάση ακούγεται το εμπνευσμένο σύνθημα:
ΑΥΤΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ – ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Ενώ κλείνει η τρίτη εβδομάδα της απεργίας (πρώτη βδομάδα για τους δασκάλους), η κυβερνητική πλειοψηφία της ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ κανονίζει ξεχωριστό ραντεβού με το υπουργείο Οικονομικών. Μετά το τέλος της συνάντησης ο Πρόεδρος της κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΔΟΕ ανακοινώνει ότι υπάρχουν «θετικές εξελίξεις»… υπονομεύοντας τον αγώνα και το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Οι νέες πολύ μαζικές συνελεύσεις καταγγέλλουν τη στάση αυτή και εκλέγουν εκπροσώπους για κεντρική απεργιακή επιτροπή. Αυτή η αγωνιστική επιμονή διασώζει τον αγώνα που εισέρχεται δυναμικά στην 4η και 5η εβδομάδα.
Στα μέσα της 5ης εβδομάδας και συγκεκριμένα τη μέρα που το ημερολόγιο έγραφε 19 Φεβρουαρίου του 1997, πραγματοποιείται Ολομέλεια Προέδρων της ΔΟΕ στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ. Εκεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός «δίνει τα ρέστα του» ψηφίζοντας την αποχώρηση των δασκάλων από την απεργία, σπάζοντας το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, απομονώνοντας τους καθηγητές και την ΟΛΜΕ, πετώντας τη δυνατότητα αυξήσεων για τους μισθούς όλων των εκπαιδευτικών, αρκούμενη στα 3 πεντοχίλιαρα… Η οργή των εκατοντάδων δασκάλων και διδασκαλισσών που βρίσκονται στο ΤΙΤΑΝΙΑ είναι τόσο έκδηλη, που ενώ οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές αποχωρούν, οι συγκεντρωμένοι εκπαιδευτικοί τους «ραίνουν» με πεντοχίλιαρα… φωνάζοντας το σύνθημα «ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ».
Την ίδια περίοδο, δυστυχώς, ούτε οι πλειοψηφίες των «ταξικών συνδικάτων» δεν διαμόρφωσαν τους όρους για μια γενικευμένη μαζική, κοινωνική απεργιακή διεκδίκηση…
Σχεδόν 30 χρόνια μετά δεν έχει ξαναδιαμορφωθεί εκείνη η πραγματικότητα πανεκπαιδευτικού αγώνα.
Ιδιαίτερη και αρνητικότατη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας του τρίτου τόμου της ιστορίας της ΔΟΕ, αναφερόμενος στα γεγονότα του 1997, «ξεχνάει» να διατυπώσει ότι έγινε απεργία της ΟΛΜΕ διάρκειας δύο μηνών, ξεχνάει να διατυπώσει την αντίθεση της βάσης του κλάδου με την κυβερνητική πλειοψηφία στη ΔΟΕ και το ρόλο της, όπως ξέχασε να αναφερθεί και στον συγκλονιστικό αγώνα της επόμενης χρονιάς (1998) για την επετηρίδα…
Ίσως στα ίδια πλαίσια της λήθης να εντάσσεται και η παντελής απουσία της ΔΗΣΥ (μετεξέλιξη της τότε ΠΑΣΚ), από τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση - εμπορευματοποίηση. Ίσως ακόμη δεν είναι τυχαίο ότι την ιστορία της ΠΑΣΚ - ΔΗΣΥ έχει συγγράψει ο ίδιος συγγραφέας που συνέγραψε και τον τρίτο τόμο της ιστορίας της ΔΟΕ.
Όπως έλεγε και ο Μπένγιαμιν, η μάχη για το παρελθόν, για το ξαναγράψιμο της ιστορίας, μαίνεται στο παρόν.
Η ιστορία γράφεται από την κίνηση και των αγώνα των χιλιάδων ανθρώπων. Δεν μπορούν ούτε να την κρύψουν, ούτε να την παραχαράξουν.
30 χρόνια μετά
η ανάγκη μαζικού πανεκπαιδευτικού αγώνα παραμένει έντονη όσο ποτέ. Από την αντίσταση στην αξιολόγηση/πειθάρχηση/εμπορευματοποίηση έως τη διεκδίκηση μισθών για να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε. Από την αντίσταση στα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα πρότυπα σχολεία αριστείας, έως την κατοχύρωση της δημοκρατίας στο σχολείο και της παιδαγωγικής ελευθερίας.
Λοιπόν, τι θα κάνουμε;
Ακολουθεί ένα κείμενο ημερολογιακής καταγραφής του απεργιακού αγώνα στον Σύλλογο Δ. Γληνό, όπως το κατέγραψαν η Νατάσσα Αγγελοπούλου και ο Βασίλης Μακρής που εργάζονταν τότε, σε σχολεία του Συλλόγου και το οποίο απηχεί την περίοδο εκείνη. Το κείμενο κυκλοφόρησε στο πρώτο τεύχος του τοπικού εκπαιδευτικού περιοδικού «Εν πλω».
https://paremvasilis.blogspot.com/2024/02/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου