Οι ζωές μας, οι ανάγκες μας, ΔΕΝ είναι εμπορεύματα

 

Βήμα - βήμα, μεθοδικά και σχεδιασμένα, η κυβέρνηση νομοθετεί τη μετατροπή των κοινωνικών αγαθών σε εμπορεύματα, πάνω στα οποία κάνουν πάρτι και αρπαχτές τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ντόπια και διεθνή.

Βήμα - βήμα, απροκάλυπτα, επιτελικά και κατασταλτικά, η κυβέρνηση διαλύει την παιδεία, την υγεία, τη λαϊκή κατοικία, την αγροτική παραγωγή, τον πολιτισμό, τη δημοκρατία, την ενημέρωση, το δικαίωμα στους αγώνες, την ύπαρξη των σωματείων και των συλλογικών αντιστάσεων.

Βήμα – βήμα προωθούν μια κοινωνία του ατομικού ανταγωνισμού και της ατομικής επικράτησης, μια κοινωνία με κυρίαρχα συστατικά το φόβο και την υποταγή.

Αν παραμερίσουμε τα ιλουστρασιόν χαμόγελα και τις life style ειδήσεις, τα διαρκή ψέματα από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, τις πληρωμένες κρατικές διαφημίσεις των υπουργείων, θα δούμε τη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιβάλλουν.

Ιδιωτικά πανεπιστήμια, εμπορευματοποίηση των σπουδών και της έρευνας, διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, κερδοφορία των αρπαχτικών «επενδυτών», σπουδές επί πληρωμή.

Κατηγοριοποίηση των σχολείων, αποκλεισμός των μαθητών από τα μορφωτικά αγαθά, υποταγή των εκπαιδευτικών και επιχειρηματοποίηση της χρηματοδότησης, με βασικό εργαλείο την αξιολόγηση.

Διαρκείς προσφυγές στα δικαστήρια για να καταστήσουν «παράνομο», κάθε δίκαιο αγώνα. Για δέκατη φορά οδηγούνται στα δικαστήρια η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, ενώ παρατρεχάμενα στελέχη του ΥΠΑΙΘΑ κουνάνε τις εγκυκλίους και τις απειλές, απέναντι σε εκπαιδευτικούς που πασχίζουν για τους/τις μαθητές/τριές τους, απέναντι σε εκπαιδευτικούς που επιμένουν με την παιδαγωγική επιστήμη και την κριτική σκέψη, κόντρα στο περιβάλλον των εργαλειακών δεξιοτήτων και της επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας.

Τα ΜΑΤ και οι μονάδες καταστολής εισβάλλουν στα πανεπιστήμια, ξυλοκοπούν τα παιδιά μας, εισαγγελείς απειλούν μαθητές, αγωνιζόμενοι/ες εκπαιδευτικοί διώκονται, με στόχο να το βουλώσουν, να σταματήσουν τα νεανικά όνειρα, να τσαλαπατήσουν τις συλλογικές αξίες, να μολύνουν με φόβο τα αγωνιστικά ιδανικά.

Χειρουργεία επί πληρωμή, με τα μισά νοσοκομεία να έχουν κλείσει πλήθος κλινικών τους και με έλλειψη γιατρών, ενώ τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα έχουν γίνει κανόνας και η ιδιωτική υγεία κερδοφορεί ασύστολα.

Η αγροτιά και η αγροτική παραγωγή σβήνουν προς όφελος των ευρωενωσιακών σχεδιασμών, των πολυεθνικών πετρελαϊκών, φαρμακευτικών και χημικών βιομηχανιών και των χρηματιστηρίων των αγροτικών προϊόντων.

Το έγκλημα στα Τέμπη επιχειρείται να συγκαλυφθεί, η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και των μεταφορών μένει στο απυρόβλητο, η ιδιωτικοποιημένη ενέργεια μάς χτυπάει την πόρτα με χρωματιστά τιμολόγια που κάνουν μαύρη τη ζωή μας, ενώ την ίδια στιγμή οι CEO και το πολιτικό προσωπικό που τους στηρίζει ράβουν παντελόνια με φαρδιές τσέπες.

Οι παραλίες παραδίδονται στα χέρια του τουριστικού κεφαλαίου. Πάνε τα 30 μέτρα από την παραλία (που στις περισσότερες χώρες είναι 200), πάνε και τα μικρά παραλιάκια, αφού με νόμο πλέον κάθε μικρή παραλία έως 150 m² θεωρείται γη προς πώληση και ιδιωτική αξιοποίηση. Ο χάρτης που έχω στην τάξη πρέπει να καλυφθεί με ένα μεγάλο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Τα σπίτια των ανθρώπων παίζονται στη MONOPOLY και τα δάνεια έχουν περάσει στα χέρια των αρπαχτικών funds.

Το έγκλημα στη Γάζα συνεχίζεται με τους νεκρούς να ξεπερνούν τις 30.000, εκ των οποίων 15.000 παιδιά. 15.000 όμορφα όνειρα βομβαρδίστηκαν και σβήσαν, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν έστω μια στιγμή από την ομορφιά της ύπαρξης και της ζωής.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς, γι αυτό και ο νέος ποινικός κώδικας είναι μεσαιωνικών προδιαγραφών. Κι αν σε βίασε αστυνομικός, πέρνα (19χρονη από την Ηλιούπολη) από τις αρχές για να εξεταστεί η περίπτωσή σου…

Αλλά γιατί σκοτιζόμαστε τόσο πολύ… Δείτε μια υπέροχη φωτογράφηση μοντέλων και μόδας με φόντο τα αρχαία για να πάνε τα φαρμάκια κάτω, την ίδια ώρα που το σωματείο Ελλήνων Αρχαιολόγων εκδιώκεται από το χώρο του…

Βήμα - βήμα θέλουν να υποτάξουν και να πουλήσουν τις ζωές και τις ανάγκες μας.

ΟΧΙ. Δεν θα γίνουμε Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα.

Θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid09znrwipowU82cEH6rdq1DTz4rYupnBXeZWGkMd16Kzaj5tVEUiRuHBLACiCt4W4Tl&id=100077348542086 

Μια μεγαλειώδης απεργία και ένα ποταπό «άδειασμα»

 

Το ημερολόγιο έγραφε 19 Φλεβάρη 1997. Στο ΤΙΤΑΝΙΑ πραγματοποιούταν Ολομέλεια Προέδρων της ΔΟΕ. Ας δούμε τι είχε προηγηθεί.

Από τις αρχές του 1997 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη και υπουργό Παιδείας τον Γ. Αρσένη) το κλίμα στην εκπαίδευση είναι πολύ φορτισμένο. Η κυβέρνηση ανακοινώνει νέο μισθολόγιο με το οποίο επί της ουσίας αναμένεται μείωση των μισθών.

Αρχίζουν να ξεδιπλώνονται τα πρώτα «εκσυγχρονιστικά» μέτρα που προσαρμόζουν την εκπαίδευση στις επιταγές της Συνθήκης της Λισαβόνας και της Λευκής Βίβλου. Σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο, οι ηγέτες  της Ε.Ε. θεωρούν ότι «πρέπει να τελειώσει η παραδοσιακή αντίληψη για σταθερή και μόνιμη εργασία, στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον». Με βάση αυτή τη θεώρηση εμφανίζονται οι έννοιες της απασχολησιμότητας και της δια βίου κατάρτισης, με ατομική ευθύνη του κάθε ατόμου, το οποίο οφείλει να αποκτά εκείνες τις δεξιότητες που θα το κάνουν ικανό να προσαρμόζεται στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο, δεν πρέπει να υπάρχει γενική αναφορά στη μόρφωση, αλλά στις δεξιότητες που αποκτώνται από το κάθε άτομο. Η μόρφωση παύει να θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ατομική υπόθεση. Δίνεται έμφαση στην έννοια της αριστείας και στη δημιουργία κέντρων αριστείας στα εκπαιδευτικά συστήματα. Με βάση αυτή την ακραία νεοφιλελεύθερη θεώρηση το 1998 προωθείται ο νόμος 2525 και η κατάργηση της επετηρίδας.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον της οικονομικής υποβάθμισης των εκπαιδευτικών, των ελλείψεων υποδομών και της έλλειψης εκπαιδευτικών, αποφασίζεται από την ΟΛΜΕ η έναρξη απεργίας διαρκείας από τις 20 Ιανουαρίου 1997. Η ιστορική και μεγαλειώδης αυτή απεργία θα διαρκέσει 2 μήνες. Η κυβέρνηση και όλο το τότε συνδικαλιστικό κατεστημένο έκαναν τα πάντα για να την δυσφημίσουν, να την απομονώσουν και να την υποτάξουν.

Στη ΔΟΕ στην οποία εκείνη την περίοδο υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία της ΠΑΣΚ (6 στα 11 μέλη του Δ.Σ.) αποφασίζεται η συμμετοχή σε μια 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, αντί για τη συμπόρευση με την ΟΛΜΕ. Με το άκουσμα αυτής της απόφασης, η κατάσταση στους Συλλόγους εκπαιδευτικών εκρήγνυται. Το αίτημα για άμεση συμπόρευση με τους καθηγητές σε πανεκπαιδευτικό μέτωπο και απεργία διαρκείας οδηγεί σε ένα πρωτοφανή γύρο συνελεύσεων, στο διάστημα 20-25 Ιανουαρίου. Οι συνελεύσεις αυτές (ειδικά στην Αττική είναι οι μαζικότερες που έχουν γίνει ποτέ), ξεπερνώντας τα 500 άτομα στις συνελεύσεις των μεγαλύτερων Συλλόγων. Οι αποφάσεις είναι συντριπτικές υπέρ της άμεσης κήρυξης απεργίας διαρκείας και της εκλογής κεντρικής απεργιακής επιτροπής, όπως και στην ΟΛΜΕ.

Στις 25 Ιανουαρίου στο ξενοδοχείο Εσπέρια, η ΔΟΕ  πραγματοποιεί Ολομέλεια Προέδρων, όπου με διάφορα κόλπα (διαφορετικές ημερομηνίες έναρξης της απεργίας διαρκείας, θεωρούνται και διαφορετικές προτάσεις κατά την ψηφοφορία) δεν λαμβάνεται απόφαση από το σώμα των Προέδρων. Έτσι η κυβερνητική πλειοψηφία στο Δ.Σ. της ΔΟΕ αποφασίζει τριήμερη απεργία για την… μεθεπόμενη εβδομάδα. Η απόφαση αυτή πυροδοτεί τη γενική κατακραυγή στους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και νέο γύρο μαζικότατων και πάλι γενικών συνελεύσεων, ενώ ήδη οι καθηγητές μπαίνουν στη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας. Κάτω από την συντριπτική πίεση των συνελεύσεων υποχρεώνεται η κυβερνητική πλειοψηφία της ΔΟΕ να ξανασυνεδριάσει και να αποφασίσει 5θήμερη απεργία από της 3 του Φλεβάρη, ενώ οι καθηγητές έμπαιναν ήδη, στην τρίτη εβδομάδα της απεργίας. Για τις 16 επόμενες  ημέρες δημιουργείται μια πρωτοφανής πανεκπαιδευτική συσπείρωση από τα κάτω, την ίδια ώρα που τα κυβερνητικά συνδικαλιστικά στελέχη προσπαθούν να σπάσουν το πανεκπαιδευτικό μέτωπο (για πρώτη φορά μετά το 1962 απεργούσαν μαζί οι δύο κλάδοι της εκπαίδευσης), με κάθε τρόπο. Οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων συνεχίζουν με πρωτοφανή μαζικότητα να αποφασίζουν τη συνέχιση της απεργίας, οργανώνουν πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια (3/2, 5/2, 9/2, 10/2, 12/2, 13/2), στα οποία χιλιάδες εκπαιδευτικοί πολιορκούν το ΥΠΕΠΘ (τότε βρισκόταν στη Μητροπόλεως) και διαδηλώνουν στο κέντρο όλων των μεγάλων πόλεων. Η κυβέρνηση μπροστά σε αυτό τον ξεσηκωμό, από τη μια χρησιμοποιεί τη σπέκουλα και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, και από την άλλη πετάει στο τραπέζι την «αύξηση-ψίχουλα» των 3 πεντοχίλιαρων. Σε αυτή τη φάση ακούγεται το εμπνευσμένο σύνθημα:

ΑΥΤΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ – ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

Ενώ κλείνει η τρίτη εβδομάδα της απεργίας (πρώτη βδομάδα για τους δασκάλους), η κυβερνητική πλειοψηφία της ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ κανονίζει ξεχωριστό ραντεβού με το υπουργείο Οικονομικών. Μετά το τέλος της συνάντησης ο Πρόεδρος της κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΔΟΕ ανακοινώνει ότι υπάρχουν «θετικές εξελίξεις»… υπονομεύοντας τον αγώνα και το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.

Οι νέες πολύ μαζικές συνελεύσεις καταγγέλλουν τη στάση αυτή και εκλέγουν εκπροσώπους για κεντρική απεργιακή επιτροπή. Αυτή η αγωνιστική επιμονή διασώζει τον αγώνα που εισέρχεται δυναμικά στην 4^η και 5^η εβδομάδα.

Στα μέσα της 5^ης εβδομάδας και συγκεκριμένα τη μέρα που το ημερολόγιο έγραφε 19 Φεβρουαρίου του 1997, πραγματοποιείται Ολομέλεια Προέδρων της ΔΟΕ στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ. Εκεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός «δίνει τα ρέστα του»  ψηφίζοντας την αποχώρηση των δασκάλων από την απεργία, σπάζοντας το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, απομονώνοντας τους καθηγητές και την ΟΛΜΕ, πετώντας τη δυνατότητα αυξήσεων για τους μισθούς όλων των εκπαιδευτικών, αρκούμενη στα 3 πεντοχίλιαρα… Η οργή των εκατοντάδων δασκάλων και διδασκαλισσών που βρίσκονται στο ΤΙΤΑΝΙΑ είναι τόσο έκδηλη, που ενώ οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές αποχωρούν, οι συγκεντρωμένοι εκπαιδευτικοί τους «ραίνουν» με πεντοχίλιαρα… φωνάζοντας το σύνθημα  «ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ».

Την ίδια περίοδο, δυστυχώς, ούτε οι πλειοψηφίες των «ταξικών συνδικάτων» δεν διαμόρφωσαν τους όρους για μια γενικευμένη μαζική, κοινωνική απεργιακή διεκδίκηση…

Σχεδόν 30 χρόνια μετά δεν έχει ξαναδιαμορφωθεί εκείνη η πραγματικότητα πανεκπαιδευτικού αγώνα.

Ιδιαίτερη και αρνητικότατη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας του τρίτου τόμου της ιστορίας της ΔΟΕ, αναφερόμενος στα γεγονότα του 1997, «ξεχνάει» να διατυπώσει ότι έγινε απεργία της ΟΛΜΕ διάρκειας δύο μηνών, ξεχνάει να διατυπώσει την αντίθεση της βάσης του κλάδου με την κυβερνητική πλειοψηφία στη ΔΟΕ και το ρόλο της, όπως ξέχασε να αναφερθεί και στον συγκλονιστικό αγώνα της επόμενης χρονιάς (1998) για την επετηρίδα…

Ίσως στα ίδια πλαίσια της λήθης να εντάσσεται και η παντελής απουσία της ΔΗΣΥ (μετεξέλιξη της τότε ΠΑΣΚ), από τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση - εμπορευματοποίηση. Ίσως ακόμη δεν είναι τυχαίο ότι την ιστορία της ΠΑΣΚ - ΔΗΣΥ έχει συγγράψει ο ίδιος συγγραφέας που συνέγραψε και τον τρίτο τόμο της ιστορίας της ΔΟΕ.

Όπως έλεγε και ο Μπένγιαμιν, η μάχη για το παρελθόν, για το ξαναγράψιμο της ιστορίας, μαίνεται στο παρόν.

Η ιστορία γράφεται από την κίνηση και των αγώνα των χιλιάδων ανθρώπων. Δεν μπορούν ούτε να την κρύψουν, ούτε να την παραχαράξουν.

30 χρόνια μετά

η ανάγκη μαζικού πανεκπαιδευτικού αγώνα παραμένει έντονη όσο ποτέ. Από την αντίσταση στην αξιολόγηση/πειθάρχηση/εμπορευματοποίηση έως τη διεκδίκηση μισθών για να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε. Από την αντίσταση στα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα πρότυπα σχολεία αριστείας, έως την κατοχύρωση της δημοκρατίας στο σχολείο και της παιδαγωγικής ελευθερίας.

Λοιπόν, τι θα κάνουμε;

 Ακολουθεί ένα  κείμενο ημερολογιακής καταγραφής του απεργιακού αγώνα στον Σύλλογο Δ. Γληνό, όπως το κατέγραψαν η Νατάσσα Αγγελοπούλου και ο Βασίλης Μακρής που εργάζονταν τότε, σε σχολεία του Συλλόγου και το οποίο απηχεί την περίοδο εκείνη. Το κείμενο κυκλοφόρησε στο πρώτο τεύχος του τοπικού εκπαιδευτικού περιοδικού «Εν πλω».

 https://paremvasilis.blogspot.com/2024/02/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html

1997 / Μέρες απεργίας... Ένα απεργιακό ημερολόγιο στο Σύλλογο «Δ. Γληνό»

 

 

1997 / Μέρες απεργίας...

Ένα απεργιακό ημερολόγιο στο Σύλλογο «Δ. Γληνό»

 Νατάσσα Αγγελοπούλου, Βασίλης Μακρής

 (Από το Δελτίο απόψεων, πληροφόρησης και επικοινωνίας «Εν πλω» / τεύχος 1 / Άνοιξη 1997)

 

Στο διάστημα Γενάρη - Φλεβάρη 1997 ο κλάδος των δασκάλων - νηπιαγωγών, βγαίνοντας  από ένα μακρύ διάστημα απάθειας και εφησυχασμού, που κράτησε μια 20ετία περίπου (τελευταία απεργία διαρκείας το 1978), κατεβαίνει σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις παρά και ενάντια στη θέληση των συνδικαλιστικών του οργάνων. Ένα ιστορικό και μια αποτίμηση της αγωνιστικής αυτής κινητοποίησης είναι απαραίτητα.

Τετάρτη 18-12-96	Γίνεται προσπάθεια για πραγματοποίηση Γ.Σ. στο Γληνό για να εξεταστούν οι πιθανές μορφές κινητοποίησης του κλάδου γύρω από τα θέματα που τον απασχολούν (νέο ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, επετηρίδα κλπ. ).  Η προσπάθεια αποτυχαίνει, γίνεται μια συγκέντρωση μάλλον απογοητευτική, της τάξεως των 30 ατόμων περίπου. Την ίδια περίοδο γίνεται προσπάθεια σύγκλισης Γ.Σ. στους περισσότερους συλλόγους με τα ίδια αποτελέσματα. Οι ευθύνες της ΔΟΕ (καμία εισήγηση αγωνιστικής ετοιμότητας και κινητοποίησης), αλλά και των τοπικών Δ.Σ.  (κακή ενημέρωση κλπ.), είναι εμφανείς. Σημειώνουμε ότι στο  Δ.Σ. της ΔΟΕ η κυβερνητική ΠΑΣΚΕ έχει απόλυτη πλειοψηφία (6 στα 11 μέλη του). Σ’ αυτό το διάστημα αντίθετα, η ΟΛΜΕ έχει ήδη εξαγγείλει απεργία διαρκείας από 20-1-97, για τα ίδια προβλήματα και την προετοιμάζει πυρετωδώς.
Πέμπτη  23-1-97	Πραγματοποιείται Δ.Σ. στο Γληνό και παίρνεται απόφαση για σύγκλιση Γ.Σ.  (με 2ωρη άδεια) την Παρασκευή. Η ενημέρωση είναι πάλι πλημμελής και γίνεται φυσικά τελευταία στιγμή, την Παρασκευή το πρωί.
Παρασκευή 24-1-97	Πραγματοποιείται η 1η Γ.Σ. στο Γληνό, εντυπωσιακά μαζική (πάνω από 450 άτομα), και με αγωνιστικό παλμό. Παίρνονται αποφάσεις για πανεκπαιδευτικό μέτωπο, 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, για μη συμμετοχή στην απεργία – κοροϊδία της ΑΔΕΔΥ και για συγκρότηση απεργιακής επιτροπής (που όμως για την ώρα δεν κατορθώνεται να συγκροτηθεί). Η 1η πρόταση περνά παμψηφεί, οι άλλες 2 με 3 ή 4 ψήφους κατά . Εδώ πρέπει να επισημάνουμε τη στάση της Δ.Ε.Ε., η οποία αρχικά προτείνει 48ωρες κυλιόμενες απεργίες καθώς και το γεγονός ότι υποστηρίζει με πάθος την «απεργία» της ΑΔΕΔΥ, δέσμια της αντίληψης περί «ελέγχου των αγώνων».
Σάββατο 25-1-97	Πραγματοποιείται ολομέλεια προέδρων στο Εσπέρια. Μετά από μαραθώνια συνεδρίαση και 4 απανωτές ψηφοφορίες, η πρόταση για απεργία διαρκείας, παρά την σαφή πλειοψηφία που διαθέτει, δεν ψηφίζεται. Το Δ.Σ. της ΔΟΕ στηρίζεται σε διαδικαστικά προβλήματα (οι Γ.Σ. των συλλόγων, λόγω μη ύπαρξης συντονισμού και οριζόντιας σύνδεσης προτείνουν διαφορετική μέρα έναρξης της απεργίας ) και τελικά η ολομέλεια λήγει χωρίς απόφαση. Η απόφαση παραπέμπεται στο Δ.Σ. της ΔΟΕ, όπου η κυβερνητική ΠΑΣΚΕ έχει απόλυτη πλειοψηφία (6 στους 11) και αυτό φυσικά αποφασίζει 3ήμερη απεργία στις 3-4-5 Φλεβάρη. Σημειώνεται, ότι οι περισσότεροι πρόεδροι των τοπικών Δ.Σ., μεταφέροντας πρόταση με την οποία δε συμφωνούν, πείθονται σχετικά εύκολα να μετατρέψουν την πρότασή τους από απεργία διαρκείας σε λευκό ή ακόμα και σε 3ήμερη. Σ’ αυτό το πραξικόπημα κατά του κλάδου και κατά των καθηγητών, πρωτοστατεί πρωτοπαλίκαρο του Αρσένη που είναι και μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ. Ο κυβερνητικός - κρατικός συνδικαλισμός παρουσιάζεται ανάγλυφα και σε όλο του το μεγαλείο.
Τρίτη 28-1-97	Πραγματοποιείται συνάντηση διευθυντών σχολείων στο Γληνό για  καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  κυκλοφορεί φυλλάδιο με το οποίο καλεί σε ανυπακοή στην απεργία της ΑΔΕΔΥ και σε πραγματοποίηση 5θήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών. Ο εκπρόσωπος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ δέχεται την επίθεση «νομιμότητας» από το σύνολο του Δ.Σ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ.
Πέμπτη 30 -1-97	Κάτω από το βάρος  της άμεσης αντίδρασης και των καταγγελιών σειράς συλλόγων, των αποφάσεων για μη συμμετοχή στην απεργία της ΑΔΕΔΥ, του καλέσματος σε νέες Γ.Σ., και το φόβο για άμεσο εκλογικό αντίκτυπο, το Δ. Σ. της ΔΟΕ συνεδριάζει πάλι, ανατρέποντας την προηγούμενη απόφασή του, και συρόμενο σ’ αυτό που είναι η εκφρασμένη πλειοψηφία του κλάδου, αποφασίζει επί τέλους την κάθοδο σε 5θήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ξεκινώντας από τη Δευτέρα 3-2-97.
Παρασκευή 31-1-97	Πραγματοποιείται η 2η Γ.Σ. του Γληνού, με πάνω από 280 άτομα. Συγκροτούνται δύο ανοιχτές απεργιακές επιτροπές, μία με έδρα το Καματερό και μία με έδρα την Πετρούπολη και με δήλωση συμμετοχής τουλάχιστον 50 ατόμων. Επιβεβαιώνεται η προηγούμενη απόφαση του συλλόγου για 5θήμερες επαναλαμβανόμενες, πάλι παμψηφεί. Οι απεργιακές επιτροπές συνεδριάζουν άμεσα μετά, αποφασίζουν την σύσταση απεργιακού ταμείου και τη μορφή που θα έχει το κουπόνι συμπαράστασης και πηγαίνουν για ενημέρωση σε όλα τα απογευματινά σχολεία, που δεν μπόρεσαν να έρθουν στη συνέλευση.
Σάββατο 1-2-97	Τα μέλη των απεργιακών επιτροπών συγκεντρώνονται στα γραφεία του συλλόγου, κατασκευάζουν πανό και τα αναρτούν σε όλα τα σχολεία της περιοχής. Επίσης αφισάκι που απαντάει στη λογική της απεργοσπασίας.
Δευτέρα 3-2-97	Ξεκινάει η καθημερινή δραστηριότητα των απεργιακών επιτροπών, με εκκίνηση στις 7.30 κάθε πρωί και επισκέψεις στα σχολεία. Την ίδια μέρα γίνεται συγκέντρωση χιλιάδων δασκάλων κάτω από το ΥΠΕΠΘ (εκείνη την περίοδο στεγαζόταν στην οδό Μητροπόλεως). Η μαζικότητά της ξεπερνά κάθε προσδοκία, το πάθος και ο παλμός της προκαλούν την αμηχανία και την ενόχληση της κυβερνητικής διοίκησης της ΔΟΕ, που προσπαθεί να την απονευρώσει στήνοντάς την με τις ώρες πίσω από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ. Η παρουσία του Γληνού και σ’ αυτή την πρώτη συγκέντρωση και πορεία στη συνέχεια στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και σε κάθε συλλαλητήριο από δω και μπρος, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι μαζική (στα επίπεδα των Γ.Σ.) αγωνιστική και συγκροτημένη (2 πανό, υπομονή, επιμονή και ευρηματικότητα στα συνθήματα και στην παρουσία).
Τρίτη 4-2-97	Συνεδριάζει η απεργιακή επιτροπή στο Καματερό και εγκρίνει ανοιχτή επιστολή προς τους γονείς των μαθητών. Όπως είναι αναμενόμενο κανένα κείμενο, αφίσα ή πρωτοβουλία δεν υπάρχει εκ μέρους της διοίκησης της ΔΟΕ, που να κάνει την απεργία γνωστή στο ευρύτερο κοινό, να δημοσιοποιεί τα αιτήματα και το χαρακτήρα της. Όλες οι πρωτοβουλίες παίρνονται σε τοπικό επίπεδο από τις συλλογικότητες που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας. Η επιστολή θα παρουσιαστεί στην επόμενη Γ.Σ. και θα μοιραστεί έκτοτε στους γονείς.
Τετάρτη 5-2-97	Συγκέντρωση κάτω από το ΥΠΕΠΘ και κοινό συλλαλητήριο με τους καθηγητές. Η συμμετοχή των απεργών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Η κυβερνητική πλειοψηφία της ΔΟΕ, προσπαθεί να αποτρέψει το κοινό συλλαλητήριο, αναγκάζεται όμως τελικά να συρθεί σε αυτό, στην κυριολεξία τρέχοντας πίσω από τους οργισμένους εκπαιδευτικούς που το επιβάλουν. Την ίδια στιγμή που οι καθηγητές συγκρούονταν με τα ΜΑΤ στην κεφαλή της πορείας, οι δάσκαλοι είχαν να λύσουν το πρόβλημα της «αγωνιστικής διάθεσης» της ηγεσίας τους, που δεν εννοούσε να καταλάβει ότι η διαχωριστική προπαγάνδα της απέναντι στους καθηγητές, δεν περνούσε πια.
Πέμπτη 6-2-97	Πραγματοποιείται 3η Γ.Σ. του συλλόγου με πάνω από 250 άτομα. Αποφασίζεται παμψηφεί  η συνέχιση της απεργίας για 2η βδομάδα. Αποφασίζεται με συντριπτική πλειοψηφία η δημιουργία κεντρικής απεργιακής επιτροπής και η αποστολή εκ μέρους του συλλόγου ενός αντιπροσώπου σ’ αυτή. Ωστόσο δεν εκλέγεται ακόμα συγκεκριμένος αντιπρόσωπος. Ο πρόεδρος του συλλόγου  (που προεδρεύει σε κάθε έκτακτη γενική συνέλευση, με βάση άρθρο του καταστατικού) προσπαθεί να αποτρέψει, τόσο την ενημέρωση για το τι έγινε στο συλλαλητήριο της Τετάρτης, όσο και την ψήφιση της κεντρικής απεργιακής επιτροπής. Κάτω από την πίεση της αγανάκτησης των συναδέλφων, δεν το πετυχαίνει.
Παρασκευή 7-2-97	Κοινή συνεδρίαση των δύο απεργιακών επιτροπών στα γραφεία του συλλόγου. Απόφαση για κοινή εκδήλωση - συναυλία με την τοπική ΕΛΜΕ.
Σάββατο 8-2-97	Ολομέλεια προέδρων στο Τιτάνια. 86 σύλλογοι με 283 ψήφους ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης της απεργίας για 2η  βδομάδα και 3 σύλλογοι με 10 ψήφους ψηφίζουν υπέρ της αναστολής. Διαπιστώνεται ωστόσο, μεγάλη υστέρηση της επαρχίας. Η διοίκηση της ΔΟΕ φυσικά, αρνείται οποιαδήποτε προσπάθεια ενημέρωσης και κινητοποίησης προς την επαρχία.
Κυριακή 9-2-97	Συνάντηση της ΔΟΕ με την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ για συζήτηση των αιτημάτων των απεργών. Πλήθος δασκάλων συγκεντρώνεται κάτω από το υπουργείο. Μετά από πολύωρη αναμονή και ενώ κανένα αίτημα δεν έχει ουσιαστικά ικανοποιηθεί, ο πρόεδρος της ΔΟΕ βγαίνει στις κάμερες για να κάνει τις γνωστές δηλώσεις: «Οι ρυθμίσεις κινούνται σε θετική κατεύθυνση». Δίνεται έτσι το πράσινο φως στους μηχανισμούς απεργοσπασίας που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σταματήσουν την απεργία. Μέσα στη νύχτα, πάνω από 500 δάσκαλοι, που κατεβαίνουν αυθόρμητα από όλες τις μεριές της Αθήνας, πραγματοποιούν λειτουργική κατάληψη  στα γραφεία της ΔΟΕ, με στόχο να σώσουν τον αγώνα και την αξιοπρέπειά μας. Κάτω από την πίεση και την οργή των συγκεντρωμένων, το Δ.Σ. της ΔΟΕ αναγκάζεται να συνεδριάσει ανοιχτά και στη συνέχεια ο Πρόεδρος της ΔΟΕ να κάνει δεύτερες δηλώσεις «ανασκευάζοντας»  τις προηγούμενες. Ωστόσο η απεργία δέχεται το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα και δυναμιτίζεται εκ των έσω.
Δευτέρα 10-2-97	Χιλιάδες οργισμένοι δάσκαλοι συμμετέχουν σε κοινή συναυλία με την ΟΛΜΕ κάτω από το ΥΠΕΠΘ. Η αγανάκτηση μετατρέπεται σε παθιασμένη πορεία διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία της ΔΟΕ. Το σύνθημα  «ΔΟΕ - ΑΡΣΕΝΗ,  Ο ΚΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ», ελπίζουμε να ηχεί για πολύ καιρό στ’ αυτιά τους. Ο αυθορμητισμός, η αξιοπρέπεια, η δράση χιλιάδων εκπαιδευτικών και των απεργιακών επιτροπών διασώζουν την απεργία.
Τρίτη 11-2-97	4η Γ.Σ. στο Γληνό με πάνω από 400 άτομα. Ψηφίζεται συνέχιση της απεργίας με 3 ή 4 λευκά και κανένα κατά. Εκλέγεται ο Αποστόλης Σούρλας σαν αντιπρόσωπός του συλλόγου στην κεντρική απεργιακή επιτροπή. Ο πρόεδρος του συλλόγου, στην προσπάθειά του να δυναμιτίσει τη δημιουργία κεντρικής απεργιακής επιτροπής, αποχωρεί. Τον ακολουθούν 4-5 πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΚίτικου μηχανισμού. Η διαδικασία διασώζεται με την ουσιαστική συνεισφορά του αντιπροέδρου Π.Λ. και ολοκληρώνεται σε κλίμα αποφασιστικότητας και αισιοδοξίας. Στη συνέχεια πραγματοποιείται, κοινή με την ΕΛΜΕ,  δυναμική πορεία στην Πετρούπολη .
Τετάρτη 12-2-97	Το πρωί πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Μετά το τέλος του συλλαλητηρίου, οι δάσκαλοι δεν διαλύονται, αλλά συγκροτημένοι σε πορεία και με τα πανό των συλλόγων τους και των απεργιακών τους επιτροπών, πηγαίνουν στο ξενοδοχείο ΣΤΑΝΛΕΫ, όπου πραγματοποιείται νέα ολομέλεια προέδρων. Εκεί συναντούν μια διμοιρία των ΜΑΤ, προορισμένη να  «προστατέψει» την κυβερνητική ηγεσία της ΔΟΕ, από την αγανάκτηση της βάσης. Η προετοιμασία αυτής της ολομέλειας από πλευράς κυβερνητικών συνδικαλιστών, έγινε πολύ μεθοδικά . Οι πρώτες δηλώσεις του Προέδρου της ΔΟΕ στα ΜΜΕ έσπειραν τη σύγχυση, ο απεργοσπαστικός μηχανισμός της ΠΑΣΚΕ και μια μεθοδευμένη προσπάθεια τρομοκράτησης και απογοήτευσης κατέβασαν τα ποσοστά της απεργίας, ενώ η νόθευση των αποφάσεων των συλλόγων, όπου το κατόρθωσαν, συμπλήρωσε το τοπίο. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας, δηλώνοντας πού χαμηλά ποσοστά συμμετοχής, κομίζει ψήφο αναστολής και διαμορφώνεται το τελικό αποτέλεσμα: 55 σύλλογοι με 152 ψήφους υπέρ της συνέχισης της απεργίας, 47 σύλλογοι με 155 ψήφους υπέρ της αναστολής  και 28  λευκά. Ωστόσο, το απαραίτητο για τους κυβερνητικούς υπαλλήλους ποσοστό  50%+1  δεν επιτυγχάνεται και έτσι το Δ.Σ. της ΔΟΕ που συνεδριάζει ανοιχτά κάτω από την πίεση εκατοντάδων εκπαιδευτικών, αποφασίζει συνέχιση της απεργίας. Η βάση των εκπαιδευτικών σώζει για δεύτερη φορά τον αγώνα και την αξιοπρέπειά μας. Αναγκάζει τους κυβερνητικούς υποστηριχτές να μείνουν με παγωμένο το χαμόγελο της προσπάθειάς τους για απεργοσπασία.
Πέμπτη 13-2-97	Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο  που ξεκινά από την Κάνιγγος και φτάνει στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, μαθητές και φοιτητές, καθώς και απλοί πολίτες πλημμυρίζουν το κέντρο της Αθήνας με ευρηματικά συνθήματα, σφυρίχτρες, αναμμένα κεριά και τραγούδια στο μεγαλύτερο συλλαλητήριο των τελευταίων 5-6 ετών.
Παρασκευή14-2-97	Γίνεται κοινή συνεδρίαση των δύο απεργιακών επιτροπών στα γραφεία του συλλόγου  μαζί με την απεργιακή επιτροπή της τοπικής ΕΛΜΕ. Τα μέλη του Δ.Σ. που ανήκουν στην ΠΑΣΚ, ενώ είναι παρόντα, απέχουν προκλητικά από τις διαδικασίες. Στη συνέχεια γίνεται ανοιχτό Δ.Σ. για πρώτη φορά από την έναρξη της απεργίας. Γίνεται  επίθεση στη δράση των απεργιακών επιτροπών. Λασπολογία, επιθέσεις, φοβέρες εναντίον των μελών των απεργιακών επιτροπών , που η δράση τους υποτίθεται ότι υποσκάπτει τους θεσμούς και τα εκλεγμένα όργανα. Το κάλεσμά μας προς τα μέλη του Δ.Σ. που εκλέχτηκαν με την ΠΑΣΚ, να συμμετέχουν ενεργά στις απεργιακές επιτροπές, όπως και πρόταση για καθημερινό Δ.Σ. πέφτουν στο κενό. Η απάντηση στο ερώτημα: οι απεργιακές επιτροπές υποσκάπτουν τα  όργανα ή τα όργανα υποσκάπτουν την απεργία, είναι  αυτονόητη. Νομίζουμε ότι τα παραπάνω σκιαγραφούν πολύ καθαρά το «ενδιαφέρον» των κυρίαρχων παρατάξεων για την απεργία και αυτά σε ένα σύλλογο που μέχρι και την τελευταία Γ.Σ. αναγκάζονται να σύρονται πίσω από τις αγωνιστικές αποφάσεις για να μην αποκοπούν από τη βάση. Το ίδιο βράδυ δύο συνεργεία αφισοκολλούν όλη την Πετρούπολη για την κοινή, με τους  καθηγητές, συναυλία της επόμενης μέρας. Ακολουθεί μαζική σουβλακοφαγία στο Λόντο.
Σάββατο 15-2-97	Το πρωί οι απεργιακές επιτροπές κατασκευάζουν πανό και κολλούν αφίσες  για την κοινή συναυλία με τους καθηγητές που θα πραγματοποιηθεί το βράδυ, στο κλειστό Γυμναστήριο Πετρούπολης, με μεγάλη επιτυχία.
Τρίτη 18-2-97	Πραγματοποιείται η 5η Γ.Σ. του συλλόγου με πάνω από 320 άτομα. Η ΠΑΣΚ βάζει επίμονα θέμα απαρτίας. Όμως σύσσωμη η συνέλευση καταδικάζει την προσπάθεια της ΠΑΣΚ για μη λήψη αγωνιστικής απόφασης. Έτσι η συνέλευση συνεχίζεται και παίρνει για άλλη μια φορά απόφαση για συνέχιση της απεργίας με συντριπτική πλειοψηφία ( 3 ψήφοι κατά και 18 λευκά ) . Να τονίσουμε εδώ ότι  η συντριπτική πλειοψηφία των λευκών είναι συνάδελφοι που συμμετέχουν στην απεργία και με την ψήφο τους καταδικάζουν το ξεπούλημα του αγώνα  από το κυβερνητικό Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.
Τετάρτη 19-2-97	Ολομέλεια προέδρων στο Τιτάνια. Αυτή τη φορά το σκηνικά που στήθηκε πιο προσεχτικά από την προηγούμενη ολομέλεια αποδίδει. Το πλήθος των εκπαιδευτικών, μεγαλύτερο ίσως από κάθε άλλη φορά, παρακολουθεί παγωμένο και ανίκανο να αντιδράσει ,τις εξελίξεις. Η αναστολή της απεργίας είναι γεγονός από την 1η κιόλας ψηφοφορία και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές αποχωρούν «περήφανοι» κάτω από τις «επευφημίες» και τις «εκδηλώσεις αγάπης» των συγκεντρωμένων εκπαιδευτικών. Οι συγκεντρωμένοι δάσκαλοι, μαζί με τα εναπομείναντα μέλη της μειοψηφίας του Δ.Σ.  της ΔΟΕ, ·       πραγματοποιούν πορεία, όπου κυριαρχεί το σύνθημα  «ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ». ·       και κατάληψη των γραφείων της κυβερνητικής ΔΟΕ, με το σύνθημα «ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ». Ας σημειωθεί ότι τα γραφεία φυλάσσονταν από τα ΜΑΤ. Νομίζουμε ότι αυτό το γεγονός θα ήταν ικανό από μόνο του να σκιαγραφήσει το ρόλο του κυβερνητικού υπαλλήλου που επιτέλεσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.  Αυτοί οι κυβερνητικοί υπάλληλοι θα έχουν το θράσος να ζητήσουν και πάλι την ψήφο μας όταν έρθει ο Ιούνης; Η κεντρική απεργιακή επιτροπή, δεν κατόρθωσε να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. Έβγαλε ένα κείμενο καταδίκης του αποτελέσματος της ψηφοφορίας και κάλεσε τους συλλόγους σε  νέες Γ.Σ. από την επόμενη μέρα.
20 έως 24-2-97	Ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Π. Λ. μαζί με συναδέλφους που συμμετέχουν στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να συγκληθεί το Δ.Σ., ώστε να πραγματοποιηθεί νέα Γ.Σ. του Γληνού και να μην λήξει άδοξα και οριστικά η απεργία. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν έχει έδρα στο Δ. Σ. του συλλόγου. (σ.σ. μέχρι τότε).
Δευτέρα 24-2-97	Το Δ.Σ. του συλλόγου κατορθώνει! επιτέλους να συγκληθεί. Μέσα σ’ ένα κλίμα έντονων προσωπικών επιθέσεων εναντίον του αντιπροέδρου Π.Λ. «ποιος είσαι εσύ που θα συγκαλέσεις Δ.Σ.!!» και  σπίλωσης του αγώνα που έκαναν οι απεργιακές επιτροπές, αποφασίζεται από το Δ.Σ επί τέλους να πραγματοποιηθεί νέα Γ.Σ. την Τετάρτη το βράδυ 26-2-1997.
Τετάρτη 26-2-97	Παρά τις «φιλότιμες προσπάθειες» της πλειοψηφίας του Δ.Σ. του Συλλόγου (μία εβδομάδα καθυστέρηση, καθορισμός της  Γ.Σ. σε ώρα ακατάλληλη κ.λ.π.) η 6η Γ.Σ. του Γληνού πραγματοποιείται  με περίπου 150 άτομα, η οποία δεν έχει απαρτία. Εδώ ωστόσο, θα σημειώσουμε ότι οι εκλογικοαπολογιστικές συνελεύσεις, έχουν (κατά κανόνα) πολύ μικρότερο αριθμό παρόντων, και ουδέποτε τέθηκε θέμα απαρτίας. Αποδεικνύεται ότι για κάποιους η διεκδίκηση των ψήφων, είναι σημαντικότερο θέμα από τη βίαιη καταστολή μιας απεργίας. Και για κάποιους άλλους θα αποτελέσει  την ευκαιρία κεφαλαιοποίησης των αγώνων μας. Γίνεται πάντως μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση απολογισμού της απεργίας παρά τις αντίθετες προσπάθειες της πλειοψηφίας του Δ.Σ. που προσπαθεί μέσα σε κλίμα γενικής θυμηδίας, να στρέψει το ενδιαφέρον στο ... γλέντι της αποκριάς! Είναι χαρακτηριστικό ότι η υπομονή των συναδέλφων, παρά την απογοήτευση που έχουν υποστεί από την αναστολή της απεργίας, είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά (3 με 4 ώρες συζήτηση) και η συμμετοχή ομιλητών επίσης μεγαλύτερη  από κάθε άλλη φορά.

Κάποιες παρατηρήσεις για τις απεργιακές επιτροπές.

Από τις δυο απεργιακές επιτροπές του συλλόγου πέρασαν περίπου 50 άτομα. Δεν ήταν στην πλειοψηφία τους μέλη συνδικαλιστικών παρατάξεων, αλλά απλοί συνάδελφοι που πήραν προσωπικά την υπόθεση στα χέρια τους, όσο μπορούσαν.

 Πραγματοποιήθηκαν 240 επισκέψεις σε σχολεία. Απ’ αυτές 160 περίπου στην περιοχή Άνω Λιόσια-Καματερό-Φυλή –Ζεφύρι (όπου εργάζεται η πλειοψηφία της νέας γενιάς των εκπαιδευτικών και όπου τα ποσοστά της απεργίας σταθερά ξεπερνούσαν το 90%) και 80 περίπου στη περιοχή Πετρούπολη-Ίλιο.

Πραγματοποιήθηκαν  6  γενικές συνελεύσεις  μέσα σε ένα μήνα , από τις οποίες πέρασαν πάνω από 750 διαφορετικοί συνάδελφοι.

Η απεργιακή επιτροπή της Πετρούπολης συνεδρίασε περίπου 4 φορές και του Καματερού περίπου 10 φορές. Έργο των απεργιακών επιτροπών ήταν:

 1) Η δημιουργία (για πρώτη φορά) απεργιακού ταμείου.

2) Τα πανώ που κρεμάστηκαν στα σχολεία και αυτά που κρατούσαμε στις πορείες όπως και οι πικέτες.

3) Το αφισάκι που αναφέρεται στην απεργοσπασία.

4) Το γράμμα προς τους γονείς .

5) Η προετοιμασία και η δημοσιοποίηση της συναυλίας συμπαράστασης στους εκπαιδευτικούς  που έγινε σε συνεργασία με την τοπική ΕΛΜΕ.

6) Και κυρίως η χωρίς προηγούμενο ενημέρωση σχολείο-σχολείο και η συσπείρωση γύρω από την απεργία.

Όσοι συμμετείχαν στις απεργιακές επιτροπές γνωρίζουν τόσο το κλίμα συναδελφικότητας, πέρα από παραταξιακές διαφορές, όσο και το κλίμα συλλογικότητας και δημιουργικότητας, χωρίς μοιράσματα αρχηγικών ρόλων. Αυτό το κλίμα ας μην πάει χαμένο. Ας το διατηρήσουμε ζωντανό δημιουργώντας επιτροπές παντού, από δω και μπρός στο σύλλογό μας.

Στις απεργιακές επιτροπές συμμετείχαν όλοι οι συνάδελφοι που συμμετείχαν στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, εκφράζοντας έμπρακτα , την άποψη που έχουμε εδώ και χρόνια καταθέσει. Αυτό δεν το λέμε για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά για να καταδείξουμε τη σχέση λόγων και πράξης.

Και το μήνυμα είναι σαφές . Είμαστε ακόμα εδώ, αγαπητοί κυβερνητικοί συνδικαλιστές!

Μας καταφέρατε καίριο πλήγμα, αλλά δεν μας γονατίσατε.

 

Νατάσα  Αγγελοπούλου – Βασίλης Μακρής